Dit is het eerste energiewiel dat ik oprichtte. Ik gebruik dat woord bewust, want ik merk dat door het rond leggen van een wiel er een zuil van energie ontstaat tussen hemel en aarde. Het Asserbos was een uitgelezen plaats om te beginnen, omdat het zelf al de vorm heeft van een groot wiel. Met de paden als lange spaken van en naar het centrum lopend.

Het wiel lag kwetsbaar vlak langs een pad waar geregeld wandelaars met honden langskwamen. De honden pakten overal takken vandaan, behalve uit het energiewiel. Wonderlijker nog was dat de gemeente een paar maanden later er plompverloren een container op plaatste, maar dat zonder dat ik er iets aan hoefde te doen deze al gauw weer werd verwijderd en het wiel hersteld. De Vrienden van het Asserbos hadden op hun site aandacht aan mijn creaties besteed. En er werd voor gezorgd. Fantastisch.

Het Balloërveld is een prachtig heidegebied. Er lagen tot voor kort dunne stroken bomen doorheen, in één waarvan ik dit energiewiel mocht maken. Velden paddenstoelen gaven een aanzet tot slingerpatronen. Het lichte zand komt uit de duinpannen van de heide naast de groenstrook. Het donkere duinzand schraapte ik uit de ingang van een oud vossenhol. Het is mijn grootste wiel tot nog toe geworden.

Daags na de voltooiing bleek er iets merkwaardigs te zijn gebeurd. In de groenstrook hadden houthakkers alle afgezaagde boomstronken weggehaald.Behalve die van het energiewiel! Eén stronk was wel doormidden gezaagd, maar daarna weer zorgvuldig teruggeplaatst. Alsof opeens de betekenis van het wiel was doorgedrongen. Ik ben de betreffende houthakker erg dankbaar. Er hebben nog lang mensen van het wiel gebruik gemaakt.

Bij de Kobbeduinen op Schiermonnikoog gaat er een inham het land in die zich regelmatig met water vult. In een drogere periode vond ik er een modderige hoop visserstouw, gedeeltelijk met de bodem vergroeid. Toen ik het touw schoonmaakte en ontwarde, kwamen er sterke kleuren tevoorschijn die zich in nieuwe patronen lieten vlechten. De bloeiende plant in het midden groeide dwars door de kluwen heen. Rondom het geheel heb ik twee flinterdunne cirkels van gekleurd draad gedrapeerd. In de vlakte tussen twee duinpartijen was het energiewiel als een baken vanuit de verte te zien.

Een jaar later vond een kennis in hetzelfde gebied de hele kluwen terug. Losgeslagen en uiteen getrokken  door stormen en hoog water. Mogelijk aanleiding voor iemand anders om iets nieuws in elkaar te vlechten. Wat een mooi principe als we elkaar zo basismateriaal kunnen doorgeven om er telkens een andere draai aan te geven. En het weer los te laten voor een volgend scheppingsproces.

In de luwte aan de buitenkant van de Kobbeduinen nodigde het onbetreden zand me uit.om met schelpen en kurk uit de zee en takjes uit de duinen dit energiewiel te creëren. Met als thema’s mens-zijn, dimensies en oneindigheid.

De ondergrond maakte me bewust van de sporen die ik achterliet. Met een handdoek veegde ik na afloop zowel de binnenkant als de directe buitenkant van het energiewiel schoon. Die nacht regelde de natuur het verder zelf. Het regende pijpenstelen en ik verwachtte dat mijn creatie de volgende ochtend zou zijn weggespoeld. Maar de neerslag had niets aangetast, alleen de hele ondergrond geëgaliseerd en gereinigd. De finishing touch.

Een zandafgraving op Schiermonnikoog gaf me losse plukken gras en riet, lange wortelstelsels en de beschutting van een overhangende halfronde wand. Die kwam bijzonder van pas vanwege een hevig onweer dat boven me bleef hangen. Zodra de donderslagen en lichtflitsen elkaar te dicht opvolgden kon ik even schuilen. Om in de pauzes tussen het tumult snel verder te werken.

Er is dan ook enorm sterke, loswoelende energie met dit wiel gemoeid, waardoor het precies tegenovergesteld is aan de rust van Verbintenis. Hier worden kosmische krachten gekanaliseerd via dunne leidingen en vanuit bepaalde invalshoeken. De spiraalvorm getuigt van groei. Het wiel is gemaakt nog voordat ik het spirituele principe van bliksem leerde begrijpen, zoals in mijn boeken beschreven.

Het Tumulibos bij Rolde is een bescheiden maar magisch bos. Hier wilde de Keltische god van het wilde woud wel even verschijnen. Vanuit het gewei danste de energie in lang kronkelende takken rond een stronk van drie stammen. Daarbinnen waren de kop van een wild zwijn en die van een adelaar te herkenen. Met schors van drie soorten bomen uit de directe omgeving kreeg de kale stronk een nieuwe aankleding. Je kon je met het wiel verbinden door er op je rug voor te gaan liggen en het gewei ‘op te zetten’.

Later ontstonden er tot mijn groot plezier nog twee energiewielen in het bos, door anderen gemaakt. Voor hemel, aarde en onszelf is het een gezond idee om steeds meer energiewielen tot stand te brengen. En te genieten van ieders creaties. Uit ervaring weet ik ook dat het een speciale belevenis is om ze gezamenlijk te maken. Via workshops en voorbeelden als deze draag ik daar graag aan bij.

Diep in het Asserbos in alle rust en sereniteit werd dit energiewiel tot leven gewekt. Een bladerdek van groene naalden komt er in boeiende patronen boven samen. In afwisseling van lichte regen en helder zonlicht werden me alle mogelijke kleuren van hout getoond om verbintenissen mee te maken.

Na Stroming dat meer naar de vulling van de mandalastructuur neigde, verschoof hier het accent naar het medicijnwiel. Dat had met het begrip oriëntatie te maken, maar ook met de mogelijkheid om midden in het energiewiel te kunnen staan, om de zuil van energie ook van binnen uit te kunnen voelen en de stromingen door je heen te laten trekken. Sindsdien werk ik alleen nog met open constructies.

Dit energiewiel is in twee jaar tijd het meest intact gebleven.