Wie er van houdt door berggebieden te trekken, weet dat elke berg niet alleen een eigen naam, maar ook een eigen persoonlijkheid heeft. Geïnspireerd door het Incageloof in Apu’s, goden of geesten van de bergen, besloot ik een bergengel te verbeelden.

Op de zij liggend, vormt het beeld een berglandschap met drie pieken. Recht overeind gezet, hangt de engel met een Inca hoofdtooi in zijn eigen verenpak en maakt een uitnodigend gebaar van omarming. Van de achterzijde gezien transformeert de complete figuur tot een condor, het krachtdier dat de geest van het Andes gebergte bewaakt. Condors zijn in staat de thermiek die hen draagt ook daadwerkelijk te zien.

Een steen die aan alle kanten voorstellingen heeft die in elkaar overlopen. Aan weerszijden is een slapende olifantkop te zien. Olifanten kunnen infrasone geluiden maken, geluiden die onder de frequenties van het menselijke gehoor liggen en in staat zijn om enorme afstanden te overbruggen. Deze geluiden kunnen wel door ons gevoeld worden. De grote droom van deze olifant die zowel concrete als abstracte beelden oplevert, moet ook gevoeld worden. Een sensuele beleving met meerdere lagen.

Een ode aan Franciscus van Assisi, als een mystiek samengaan van mens en natuur. Het steen vormt in haar geheel een monnikspij met kap. De houding is nederig, licht gebogen. Het gezicht gaat schuil.

Dichterbij gezien blijkt de pij opgebouwd uit steel, blad en kelk van een zich opende bloem waar een kolibrie zich tegenaan vleit. Franciscus kon de taal van de vogels verstaan en het lijkt of hem iets in wordt gefluisterd. Het lied van de kolibrie doet volgens de Amerikaanse Indianen de medicijnbloemen ontwaken. Veren van de kolibrie openen het hart en zonder een open en liefdevol hart kan niemand de nectar van het leven proeven.

De gestalte van een vleermuis hangt ondersteboven en vormt met zijn eigen lichaam het gat naar de onderwereld. Geluidstrillingen tasten het donker af waar bloembladen uit tevoorschijn komen. De vleermuis staat voor de confrontatie met het duister in jezelf, voor sjamanistische dood en wedergeboorte. Je gaat de strijd aan met je angsten, met de uitdagingen van het ego om oude patronen los te laten en iets nieuws mogelijk te maken. Uit het donker wordt het licht geboren. De bloembladen vangen het op.

De kop van een groene jaguar. Het rechteroog vormt een zon, het linkeroog een ontkiemend zaad. De neus is een mysterievogel. Over de plek van het derde oog vliegt een reiger als vuurvogel, wedergeboren uit zijn eigen as. De onderzijde tekent het silhouet van een zittende Boeddha. De achterkant is een aspect van Yggdrasil, de levensboom.

Mythologie van diverse culturen die mij aanspreken is verenigd in deze vertegenwoordiger van het regenwoud.

Dit beeld bevindt zich op mijn huisaltaar. De structuur van het steen verleidde me om de snuit van de jaguar een stuk langer te maken dan in de natuur voorkomt. Nu had ik wel gehoord dat de magische Incastad Cuzco gebouwd was in de vorm van een jaguar, maar daar had ik op dat moment nog geen afbeelding van gezien. Toen ik later een plattegrond onder ogen kreeg, werd ik aangenaam verrast.

Ik heb overigens sowieso niet de behoefte om dergelijke krachtige verschijningen exact na te maken. Liever wil ik weergeven wat zij in mij omhoog weten te roepen.

In 2004 nam ik deel aan het toneelproject Zeehondenhuid, zielenhuid onder regie van Marij van Elzakker. Als uitgangspunt diende de gelijknamige vertelling uit het fantastische boek Women Who Run With the Wolves van Clarissa Pinkola Estes.

Op vrijdagavond maakte de groep acteurs kennis met elkaar in het pand van Marij vlakbij het Asserbos. ‘s Zaterdags improviseerden we in wisselende samenstellingen met zang en spel op allerlei onderdelen van het verhaal, waar laat op de avond een voorstelling van geweven werd. Op zondagmiddag werd er een generale repetitie gehouden om ’s middags voor publiek op te kunnen treden. Een onvergetelijk intens, boeiend en spiritueel gebeuren.

De zeehondevrouw van wie de afgelegde huid door een man wordt verborgen om haar in menselijke gedaante bij zich te kunnen houden, is in dit beeld te zien. Naakt heeft zij kenmerken van zowel zeehond als mens. Een droge huid is over haar heen gedrapeerd, terwijl onder haar de stroming in verschillende lagen aan haar trekt.

Een fantasiekever ingegeven door de scarabee, het symbool van de god Khepera, die de zon over de hemelen rolde. Het duurde enige tijd voor ook de invloed van de maan op het gedrag van de scarabee werd erkend. Middeleeuwse alchemisten pasten het symbool toe in diagrammen van het dubbel spiralende pad naar het hart van het universum.

Het beeld toont een kever die loskomt uit ruw steen en met glanzende schilden de voorpoten gereed houdt om de zon voort te duwen. Naast de linker voorpoot zweeft de schijf van de maan. De zon komt uit de onderwereld tevoorschijn.

Laat op een avond wreef ik de kever met was in en zette hem op de biels in mijn kamer. De volgende ochtend legde zich na het openen van de gordijnen een rechthoek van zonlicht direct om het beeld.